مایکروفر تجربه

تقدیم به تک تک آجرهای ساختمان فرسوده کانون دانش پژوهان نخبه منطقه ۱۶ قدیم

دقیق یادم نیست که چجوری پایم به کانون باز شد اما آن لحظه را به خاطر دارم که سال دوم دانشجویی در کافه دانشگاه نشسته بودیم و لابه‌لای نقش‌های فانتزیمان برای تغییر در ساختار جهان، بحث تجربیاتمان گذشته‌مان باز شد. بالاخره ما یک سری دانشجو بودیم که فکر می‌کردیم قرار است باگ‌های جهان را برطرف کنیم و برای ایجاد ساختار موعود باید تقسیم وظایف درستی می‌کردیم.

بر اساس اصل تخصص‌گرایی گفتیم هر کس تجربیاتش را بگوید تا مشخص کنیم هر کس کجای کار را دست بگیرد. بچه‌ها صحبت‌شان را با کارهایی مثل تدریس، نوازندگی، برنامه‌نویسی و… شروع کردند. نوبت من شد و اول از همه سراغ فلان اردویی رفتم که مسئولش بودم. بعد عناوینی مثل مسئول فرهنگی، روابط عمومی و… را مرور کردم.

در نهایت به کارهای خردی مثل نویسندگی و تدریس و… رسیدم. سرم پایین بود و بی‌توجه به بقیه از این عناوین نام می‌بردم اما درست لحظه‌ای که سرم را بالا آوردم متوجه سکوت ممتد حکمرانان آینده شدم. بچه‌ها در تعجب بودند که چطور اینطور شدم. کم کم سکوت شکست و شاخ‌هایی که درآورده بودند به شکل سوال بر زبانش جاری شد. یکی می‌گفت اصلا چه کسی جرات کرده در این سن کم مسئولیت جان و امنیت و سفر چند ده بچه‌ نوجوان را به تو بسپارد؟ اگر خون از دماغ کسی می‌آمد چه؟ بعدی در مورد این می‌پرسید که چه کسی ضمانتم کرده که توانستم با مسئولین شهرداری و دو جین نهاد دیگر جلسه بگذارم و به عنوان نماینده یک مجموعه نسبتا بزرگ با آن‌ها در ارتباط باشم؟

این حرف‌ها و چند سوال دیگر بین اکثر جمع مشترک بود اما همه این‌ها در منظومه ذهنی من خیلی عادی بود. چرا؟ چون کانون رو می‌شناختم. همه این مسئولیت‌ها برای کانون و کانونی‌ها عادی بود اما حیرت این جمع باعث شد از زاویه‌ دیگری همه این‌ها را ببینم. زاویه دیدی که نشان می‌داد یک جوان ۲۱ ساله عادی هیچ کدام از این تجربیات را ندارد و نهایتا درگیر انتخاب‌ واحدهایی است که روزهای کمتری به دانشگاه برود اما من، نه به عنوان یک آدم خاص با توانایی‌ها ویژه بلکه به عنوان یک عضو بسیار عادی کانون دانش پژوهان نخبه چنین مراحلی را طی کرده بودم.