بازی پارانوید

اگر اشتباه نکنم حدود پاییز بود که درحال برگشت از مدرسه بودیم. سرویس مدرسه از این مینی بوس بنز های قدیمی بود که الان مثل آدامس خروس نشان و خیلی چیزهای دیگه فقط خاطره اش تو ذهن دهه شصتی ها باقی مانده است. طبق عادت هر روزه داشتیم سر و کله همدیگه می زدیم تا موجبات خنده مان را فراهم کنیم. تویک چالش جدی چرت و پرت گویی بودیم،  یهویی یکی  از  رفقای هم سرویسی  که یک سالی هم بزرگتر بود  و جثه ریزی هم داشت گفت: “یه مسجدی هست ریاضی و اینطور چیزها یاد میده”. هنوز  هم این صحنه رو با کیفیت اچ دی در ذهنم  دارم و نمی دونم چطور شد با این عبارت دو، سه فعلی ، یهو مسیر زندگی ام تغییر کرد. قرار  گذاشتیم و بعد ازظهرش راهی شدیم تا به یک مسجد معمولی تو یه کوچه خیلی معمولی تو عبدل آباد رسیدیم. یک حیاط بود  و انتهای حیاط مسجد یک شبه سوییت بود که کلا تو اتاق  حدود ۱۵ متری داشت. اتاقهایی با وسایل معمولی تر  اما خیلی دوست داشتنی .هنوز هم شیرینی آن دوران را حس میکنم. نگاهم را به گردش در آوردم، یک کتابخانه چوبی که تو دیوار تعبیه شده بود، فایل های  فلزی، پتوهای روی هم تلنبار شده و یک دفعه یک کامپیوتر که نه میزی داشت و نه صندلی  روی زمین بود نگاه من را متوقف خودش کرد. نمیدونم چرا خیلی  به کامپیوتر علاقه  داشتم و اون موقع هم کالای واقعا لوکسی بود که خیلی از خانواده ها نه توان مالی برای خریدش رو داشتند و نه توجیهی که برایش هزینه کنند. قیمت یک کامپیوتر پنتیوم  وان با یه قواره زمین تو شهرکهای دورتهران برابری می کرد. آن کامپیوتر و رقابتهای حرفه ای بازی پارانوید و برنامه نویسی کیوبسیک من را با مسجد و کانون آشنا کرد.